प्रत्येक वेळी एकला चलो रे.. म्हणून चालत नाही हो.. आपण कितीही शहाणे असलो तरी आयुष्य आपण समजतो तितकं सोपं नसतं. धावत्या आयुष्यात काही वेगळ्या गोष्टी करतांना अथवा एखाद्या नाविन्यपूर्ण क्षेत्रात पदार्पण करतांना कधी घरातल्यांचा पाठिंबा असतो तर कधी नसतो. खूपदा घरातून विरोध होतो, मग ती गोष्ट चांगली असो अथवा वाईट. लोक घोड्यावर बसू देत नाहीत आणि पायी सुद्धा चालू देत नाहीत. लोकांचा विचार केला तर आयुष्यात कधीच कुणीच वेगळं काही करू शकणार नाही. आणि घरातून सुद्धा काय, कोण, कशाला, सोबत कोण आहे, तुला जमेल का, नको करू असे एक ना दोन अनेक प्रश्न विचारले जातात. फार कमी घरांमधून वेगळी वाट चोखाळणाऱ्याला पाठिंबा दिला जातो. आणि आपली गोची अशी होते की काही गोष्टी घरात कशा पटवून सांगायच्या ते आपल्याला अजिबात कळत नाही. मग खूपदा मनातलं मनातच राहून जातं. अशा वेळी घरातल्यां व्यतिरिक्त आपल्या हक्काचा एखादा मित्र अथवा मैत्रीण असणे फार गरजेचे आहे. असे आपले हक्काचे आणि भरवशाचे मित्र मैत्रिणी सोबत असतील तर जगण्याची लढाई खूप सोपी होते. मित्र मैत्रिणींशी आपल्याला मनमोकळेपणाने बोलता येतं. म्हणून कुणीतरी सोबतीला हवंच असे आमचे स्पष्ट मत आहे.
तुम्ही कितीही हुशार असलात तरी गुरु असणे गरजेचे असते, यालाच तर गॉड फादर म्हणतात. समोरच्याने आपल्याला हात दिला तर आपल्याला तो घट्ट धरून ठेवता आला पाहिजे. किमान आपल्या हिताचा कोण विचार करतो हे आपल्याला कळायलाच हवं. आणि निस्वार्थीपणे मैत्री करता यायला हवी. मैत्रीत स्त्री पुरुष असा भेद नसावा, मैत्री मैत्रीच असते.. यश मिळविणे सहज सोपे नसते त्यासाठी स्वतःला साम, दाम, दंड, भेद असं सर्वस्वी झोकून देण्याची तयारी असावी लागते. सहज काहीच मिळत नाही हो. पण सोबतीला कुणी हक्काचा मित्र, मैत्रीण असेल तर आपल्याला मार्गदर्शन मिळते आणि भक्कम साथ.. म्हणूनच आम्ही म्हणतोय ना सोबतीला कुणी हवं..
- प्रा. दिपक जाधव. संपादक शब्द खड्ग डिजिटल वृत्तपत्र..
Shabda Khadag © 2025. All Rights Reserved.
Developed By Vighnesh Technologies.
